Necesse est senatoribus consilia suscepisse
![necesse est senatoribus consilia suscepisse necesse est senatoribus consilia suscepisse](https://www.tecnobreak.com/wp-content/uploads/thumbs_dir/Como-deshabilitar-la-reproduccion-automatica-de-videos-y-Live-Photos-ppvxl56rnjzzjq3tui65glwe86m5rt8917bdj9m3i4.png)
Quamvis enim montes rari in Batavia, stipites tamen non pauci: nec praeterea, cum de ineptis hominibus sermo est yuxrologei=n, ut arbitror, absurdum est. *e)peidh\ trw=ta tomh\n e)n o)/ressi le/loipen. Adeo, ut crederes seriam rem agi, magnifice sceptrum concussit (sceptrum dextra nam sorte gerebat) non illud aureum quidem: sed quale Homerici Agamemnonis, bona fide ligneum. Nihil tamen minus factum est, quam ut Caesar, ab iracundia sua recederet. Quid, quod bis terque iterata? Valde, ut nosti, rei atrocia commoti sumus. Sine sanguine hercules res tanta fieri non potuit. Quid faciant hostes capta crudelius urbe? Ne quid tamen mentiar, pleraque ad artem axacta vidimus, praeter cetera, illam civitatis oppugnationem in scena exhibitam. Sane in Arcadia natos credas, ita omnium (sed twn kudi/stwn o)/nwn) sunt optimi. Sed, an non belli homines? inquies, sunt.
![necesse est senatoribus consilia suscepisse necesse est senatoribus consilia suscepisse](https://www.lakesidesmokers.com/wp-content/uploads/2022/06/BBQ-Smoker-buying-guide.jpg)
Adeo, ex quo domum fui reversus, fere triennii aetatem accessisse mihi sentire visus sum. Equidem profecto Themistoclis votum heic repeto ut obliviscendi artem me quis doceat. Sed nolenti hercules: ne erres, aut talibus me credas oblectatum. Nunc veroĪDhuc oberrant mihi ante oculos, mi Cramere, ea quae heri spectanda in vicino pago exhibuerunt homines ruris et infecetiarum pleni. Fatendum equidem est, iam diu me nihil in votis habuisse maius, nisi ut aliquid redderem, quod Te, Tanto Viro, cuius summam eruditionem quotquot sunt viri docti, amant, ac venerantur, dignum aestimari possit: at vero voto meo temporum ratio nondum suffragata est.
#Necesse est senatoribus consilia suscepisse pro
Constantinum Hugenium, Nicolaum Heinsium, Gronovium aliosque Heroes exhibuisti, et ut tandem (quod felix faustumque sit) opuscula haec desideratissimam lucem nanciscantur, inter impulsores et suasores non postremus exstitisti? Iniurius utique essem, et ab omnibus culpandus si pro tot ac tantis beneficiis ingratus esse pergerem, atque illud, ad quod ex ipsius naturae lege ducor, sponte mea ignavissimus negligerem. Quid dulcissimos amplexus Tuos memorem, quid conversationem iucundissimam, quibus me in patriam reducem beasti, in tantum ut et dolorum, et gaudiorum Tuorum participem esse me semper volueris? Quid dicam studium Tuum quod in conquirendis Epistolis apud Illustriss. Neque cessavit bonitas illa Tua inaestimabilis, verum abiturientem me consilio et suasu cognatorum meorum in exteras oras, et faustis ominibus prosecuta est, et literis interdum, quibus nihil gratius mihi unquam evenire potuit, quoties id per occupationes Tuas molestissimas licuit, dignata est. Nam quoad longissime potest mens mea respicere spatium praeteriti temporis, et pueritiae memoriam recordari ultimam, Te et ad suscipiendam, et ad ingrediendam rationem studiorum meorum mihi Principem expertus sum. Teque harum omnium fructum a me optimo iure repetere posse, ingenuo animo confiteor. Debere me Parentibus vitam, ita Tibi, quicquid in me bonarum literarum, si quid illud est, reperitur, Quam alienus autem a vana gloria semper fueris, Vir Maxime, mihi satis superque constat: attamen non peccaturum me spero contra verecundiam Tuam, aut pro adulutore, a Te habitum iri confido, si praecipua tantum Summi Tui, et antiqui, et recentis favoris capita enarravero. Ut taceam enim singulare illud sinceri amoris atque amicitiae vinculum, quod veluti nodus aliquis gordius inter Parentem meum dum viveret, et Te sartum semper, inviolatumque permansit: Si ad ea, quae propius ad me spectant, animum cogitationesque meas dirigere velim, bone Deus! quantus sese Benevolentiae Tuae a teneris, ad haec usque tempora mihi praestitae expandit campus, ut non solum quid primò, quid deinde dicere debeam ipsemet incertus sim, sed verendum potius videatur, ne charta magis, quam materia, deficiat. PLurima sunt, Vir Excellentissime atque Clarissime, quae me impellunt, ut hunc paternarum Epistolarum fasciculum celeberrimo Nomini Tuo inscribam. IOHANNI PETRO TITIO, Eloquentiae et Poëtices PROFESSORI apud Gedanenses dignissimo, S. Viro Excellentissimo, Clarissimo, Doctissimo DN.